کنجد
نام های دیگر کنجد : سمسم – شمیم – جلجلان.
مشخصات: گیاهی است از تیرهای مجاور گل میمون و از خانواده ی Pcdaliaceae، یک ساله که ارتفاع بوته ی آن شصت تا صد و پنجاه سانتی متر می باشد. برگها دارای دمبرگ، بیضی، باریک، دراز و نوک تیزند. گلهای آن به رنگ سفید یا قرمز به طور تک و منفرد در کنار برگ های قسمت انتهای ساقه ظاهر می شود. میوهی آن به صورت کپسول است که محتوی حدود دویست عدد تخم یا دانهی کنجد با رنگ های متفاوت سفید، سیاه، قهوه ای و شبیه به دانه ی کتان ولی کوچک تر از آن می باشد. وطن اصلی این گیاه هندوستان است ولی ارقام مختلف آن در ایران و سایر مناطق عالم کاشته می شود.
دانه کنجد
طبیعت آن: گرم و تر است.
ترکیب شیمیایی:
روغن ثابت حدود ۵۰ درصد – کولین – فیتین – گلوبولین – سزامین – اینتی بین – های لاکتومین – ارسنیک – مواد قندی – رزین – تانن – العاب – اسانس – پکتین – یک آمینواسید به نام آرژینین.
ویتامین ها: E در آن وجود دارد.
خواص درمانی کنجد:
۱- آن را بخورید. مغذی، مدر و نرم کننده است، برای نرم کردن سینه مفید می باشد و صدا را باز می کند، باز کننده گرفتگی ها و انسداد است، برای روماتیسم، بی حسی و کرختی، فلج، یبوست، کاهش فشار خون بالا و بیماریهای رحم تجویز می شود.
۲- اگر مقدار زیادی از بو داده آن را بخورید، جهت انداختن بچه ی مرده مفید است.
۳- آن را مخلوط با نخود دم کنید و بخورید. قاعده آور است.
۴- شیره ی کوبیده آن را با نبات مدتی بخورید. برای رفع سوزش معده و مری، نرم کردن معده و روده ها و دفع سنگ کلیه نافع است.
۵- هشت گرم از آن را با ۴ گرم مغز گردو بکوبید و بخورید. برای قطع خون بواسیر مجرب است.
۶-آن را با بذر کتان بخورید. برای تقویت نیروی جنسی و ازدیاد اسپرم مفید است.
۷- آن را خوب بکوبید و با سرکه بخورید. برای رفع قولنج و گزیدگی مار شاخدار نافع است.
۸- ضماد آن محلل ورم ها و نرم کننده ی پوست است، آثار کبودی و سیاهی پوست را برطرف می کند، برای رفع گرهی عصب و سوختگی از آتش مفید است و بعد از سوختگی مانع تاول زدن می شود و مسکن درد و سوزش آن می باشد.
تذکر:
بطئی الهضم است. مصلح آن: عسل می باشد.
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.